Tutsak Eden Lütuf: Emzirme

Ne karmaşık, hassas, özel ve anlatılmaz yaşanır bir duygudur emzirmek..Açıkçası bir kadın anne olup, emzirmeden, o büyülü anları yaşamadan, anneliğin o derin adanmışlığını ve o güçlü bağ duygusunu ne zaman kendiliğinden hisseder çok merak ederim. Ama tabi böylesi fiziksel ve bir o kadar ruhsal deneyimde kimyasalların (yani hormonların) yardımını gözardı edemem..

İlk oğlum Ege'yi fazlasıyla idealist davranarak suda doğurduktan sonra -ve sanki onunla birlikte her şeyin yine benim kontrolümde olduğunu düşünerek- hastaneden eve gelişim ve takip eden bir hafta boyunca emzirmeyi öğrenmeye çalışmam, sütümü arttırmak için yediğim kalıp kalıp helvalar (ve beraberinde alınan kilolar!), nasıl olsa direkt kaynağından emzireceğim gerekçesiyle elektrikli yerine alınan elle sağma pompası ve peşinden oluşan ilk çatlak...doğumda çektiklerimin yanıma kar kalacağını düşündürtmüştü bana ilk etapta...

Sonraki ay adaptasyon evresi..artan süt, artan kilolar, artan endişeler...optimum emzirme yöntemi nedir var mıdır,  sütü neler arttırır, bebeğim yeterince besleniyor mu, emzirirken kilo vermek mümkün mü vs. vs. Bu böyle sürüp gitti, ama bir an geldi, işin doğası beni ele geçirdi. Bedenim ben istesem de istemesem de süt üretir oldu (çünkü isteyen benden çok daha mühim bir kişi vardı :)), tüm rahatsızlıklar kendiliğinden yok oldu, ve gerçek hazla tanıştım..nihayet :)..

Bu lütfu yaşayan her kadın, sanırım hazzın tarifini değiştirmiştir lügatında. Bir varlığa gerçek sevgiyi vermeniz ve karşılık beklememeniz insani olarak yapabileceğiniz en temel, yüce şeydir,, ta ki bir varlığa tarifi imkansız katı ve süptil maddelerle dolu, ona özel bir iksir yaratıp ona hayat gücü verme deneyimi size bahşedilene kadar..

Birden çok edebi yazdığımı farkettim, sanırım iyi bir blogger olma yolunda ilerliyorum :)) neyse işin sihri benim deneyimimce böyle..ama..bir de işin başka yönü var ki, şimdi yine Cihan'la beraber tekrar başa çıkmam gerekiyor: emzirmeye son vermek..Bu sevdiğiniz birini hala severken terketmek zorunda kalmak gibi bir şey..Ya da artık bağımlılığa dönüşen bir ilişkiyi her iki tarafın da iyiliği için bitirmeye karar vermek..Çünkü bir kere emzirdinizse ve bunu bağlılıkla yaptıysanız, bu artık hem fiziksel, hem ruhsal, hem de vicdani bir görev haline gelir ve bir zaman sonra bu hazzın tutsağı haline gelirsiniz. 

Cihan'ı emzirdiğim bir sene olacak neredeyse..Bu bazısı için oldukça uzun bir süre, bazısı için kısa bile olabilir (ki doktorlar günümüzde iki yaşına kadar emzirmeyi destekliyorlar), bazısı için gereksiz, bazısı içinse kesinlikle faydası inkar edilemez. Ama şu var ki, gün geçtikçe negatif tarafları artıyor ve artık bu esaretten kurtulmayı ister hale geliyorsunuz. Ben de hormonlarımın yerine oturmasını (olduğu kadar artık :)), üstümden hala atamadığım kilo fazlalığından kurtulmayı ve en önemlisi biraz evvel siz farketmeden koşup yapmış olduğum gibi, emzik olarak kullanılmaktan kurtulmayı istiyorum doğal olarak. Ve bunun için yine iç sesimi dinliyorum. O bana her zamanki gibi "dayan, geçecek.." diyor ama işin ikilemi bu ya, ben geçsin istiyor muyum??!